Bekijk de video:

24 Jul 2021 — Jim Tehupuring

Met die tekst worden we regelmatig door centrale bankiers en politici in de luren gelegd. De claim dat in een situatie van nu (bijvoorbeeld een recessie), oude economische principes niet meer opgaan en niet te vergelijken zijn met eerdere economische omstandigheden, rechtvaardigt op zo’n moment voor hen het gekozen beleid. Alles is nu anders en we hoeven ons geen zorgen te maken. Gelukkig. Maar één ding is in elke economische situatie wel constant en verandert niet: het gedrag van de mens. Twee Amerikaanse economen bestudeerden financiële crises in meer dan 50 landen over een periode van 800 jaar en wat blijkt: banken die omvallen, landen die failliet gaan, hyperinflatie of ineenstorting van financiële systemen; het is van alle tijden. En erger nog, ze zullen ook altijd blijven. Titel van het boek: This time it’s different. Vervelend, maar het betekent gelijktijdig dat we veel van het verleden zouden kunnen leren als we willen. Onze eigen DNB-baas Klaas Knot kijkt duidelijk wel naar de geschiedenis, maar zal zich tussen collega’s bij de Europese Centrale Bank geregeld een roepende in de woestijn voelen. Zowel de ECB als de Amerikaanse Federal Reserve laten momenteel de teugels vieren ten aanzien van het inflatiebeleid. Met de corona-pandemie is immers alles anders? Knot acht dit zorgwekkend en vraagt zich af of de huidige hoge inflatie wel echt tijdelijk is en meer dan alleen een ‘transitie-inflatie’, zoals ECB en FED de extreme prijsstijgingen plegen te noemen. Ik ben het met hem eens. Het kopje koffie wordt echt niet meer goedkoper en loonstijgingen zijn niet tijdelijk. Om van de prijsstijgingen in de huizenmarkt nog maar te zwijgen. Voor vergelijkbare inflatie moeten we terug naar de jaren ’70. Ook toen was geldlenen bijna gratis met als langjarig gevolg dat prijzen door het dak schoten en de geldontwaarding boven 10% uitkwam. Als u ook denkt dat het ditmaal misschien helemaal niet anders is, dan is het aannemelijk dat er binnen enkele jaren drastisch moet worden ingegrepen. Die ondankbare taak was destijds aan Paul Volcker. Een initieel verguisde, maar later diep gerespecteerd Fed-president die toen hard ingreep. Hij gooide het monetaire beleid om door de rente rucksichtloss te verhogen. Het had recessie tot gevolg, maar legde wel de basis voor langjarige economische groei. Met vriendelijke groet, Jim Tehupuring

24 Jul 2021 — Jim Tehupuring

Met die tekst worden we regelmatig door centrale bankiers en politici in de luren gelegd. De claim dat in een situatie van nu (bijvoorbeeld een recessie), oude economische principes niet meer opgaan en niet te vergelijken zijn met eerdere economische omstandigheden, rechtvaardigt op zo’n moment voor hen het gekozen beleid. Alles is nu anders en we hoeven ons geen zorgen te maken. Gelukkig. Maar één ding is in elke economische situatie wel constant en verandert niet: het gedrag van de mens. Twee Amerikaanse economen bestudeerden financiële crises in meer dan 50 landen over een periode van 800 jaar en wat blijkt: banken die omvallen, landen die failliet gaan, hyperinflatie of ineenstorting van financiële systemen; het is van alle tijden. En erger nog, ze zullen ook altijd blijven. Titel van het boek: This time it's different. Vervelend, maar het betekent gelijktijdig dat we veel van het verleden zouden kunnen leren als we willen. Onze eigen DNB-baas Klaas Knot kijkt duidelijk wel naar de geschiedenis, maar zal zich binnen tussen collega’s bij de Europese Centrale Bank geregeld een roepende in de woestijn voelen. Zowel de ECB als de Amerikaanse Federal Reserve laten momenteel de teugels vieren ten aanzien van het inflatiebeleid. Met de corona-pandemie is immers alles anders? Knot acht dit zorgwekkend en vraagt zich af of de huidige hoge inflatie wel echt tijdelijk is en meer dan alleen een ‘transitie-inflatie’, zoals ECB en FED de extreme prijsstijgingen plegen te noemen. Ik ben het met hem eens. Het kopje koffie wordt echt niet meer goedkoper en loonstijgingen zijn niet tijdelijk. Om van de prijsstijgingen in de huizenmarkt nog maar te zwijgen. Voor vergelijkbare inflatie moeten we terug naar de jaren ’70. Ook toen was geldlenen bijna gratis met als langjarig gevolg dat prijzen door het dak schoten en de geldontwaarding boven 10% uitkwam. Als u ook denkt dat het ditmaal misschien helemaal niet anders is, dan is het aannemelijk dat er binnen enkele jaren drastisch moet worden ingegrepen. Die ondankbare taak was destijds aan Paul Volcker. Een initieel verguisde, maar later diep gerespecteerd Fed-president die toen hard ingreep. Hij gooide het monetaire beleid om door de rente rucksichtloss te verhogen. Het had recessie tot gevolg, maar legde wel de basis voor langjarige economische groei. Met vriendelijke groet, Jim Tehupuring

10 Jul 2021 — Jim Tehupuring

Je kúnt positief redeneren over het betalen van belasting: als je betaalt, dan heb je ook geld verdiend. En verdiende je veel, dan betaal je meer. In mijn optiek is dat een rechtvaardig stelsel. Maar deze week had ik een hoogoplopende discussie met Sander Schimmelpenninck over hoe rechtvaardig ons stelsel daadwerkelijk is. Sander meende dat de inkomens- en vermogensongelijkheid in Nederland veel te groot is. En dat de grootste schouders veel zwaardere lasten zouden moeten dragen. Ik ben het daarmee oneens. Hoewel er een kleine groep is die het geld daadwerkelijk is komen aanwaaien (bijvoorbeeld via een erfenis), hebben de meeste mensen die vermogend zijn hard gewerkt en veel moeten laten. De medisch specialist die twaalf jaar heeft gestudeerd en onregelmatige diensten draait en de ondernemer die risico heeft genomen en werkweken van zeventig uur maakt, verdienen inderdaad meer dan Jan Modaal. Hun werk vraagt offers en zij dragen ook nog eens fors bij: inkomstenbelasting en in geval van de ondernemer winstbelasting. Hoewel ik meer voorstander ben van één vast belastingtarief op inkomen uit arbeid (zodat meer of in een zwaardere functie werken extra loont), is het vooral een andere belasting waar ik echt moeite mee heb: vermogensbelasting. De arts of ondernemer die verstandig met zijn geld omgaat, minder uitgeeft dan hij/zij verdient en nadenkt over later, zal vermogen opbouwen. In Nederland wordt dat verstandige gedrag bestraft. Per 2021 betalen mensen met een groter vermogen 1,7% vermogensrendementheffing. Dat lijkt weinig, maar nu de spaarrente negatief is, teer je dan jaarlijks dik 2% in. Na dertig jaar ben je dankzij deze tweede belastingheffing de helft van je geld weer kwijt. Dat is toch raar? En al helemaal niet leuk. Dat zou de wetgever best iets eerlijker kunnen maken. Zeker als je bedenkt dat je na dertig jaar er wellicht niet meer bent en er over die zuurverdiende centen die je verstandig opzij hebt gezet middels een derde en laatste blauwe enveloppe dan ook nog eens 20% erfbelasting wordt geheven. Mijn standpunt in de discussie: financiële verstandigheid wordt in Nederland keihard afgestraft. Met vriendelijke groet, Jim Tehupuring